St Paul’s Cathedral - jeden z najbardziej znanych kościołów w Wielkiej Brytanii |
Utworzony: wtorek, 17 września 2013 14:08 (Poprawiony: środa, 10 stycznia 2024 21:13) |
Katedra pod wezwaniem Świętego Pawła (St Paul’s Cathedral) to główny kościół diecezji londyńskiej i siedziba biskupa Londynu. Umiejscowiono go na szczycie wzgórza Ludgate Hill, który jest najwyższym punktem dzielnicy City.
r e k l a m a
Informacje podstawoweZobacz także: Katedra jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych budynków w Londynie. Jej kopuła zdominowała panoramę miasta na 300 lat. Od 1710 do 1962 roku był to najwyższy budynek w stolicy mierzący 111 metrów wysokości. St Paul’s Catherdral jest drugim co do wielkości, po Liverpool Cathedral, budynkiem sakralnym w całym Zjednoczonym Królestwie. Budowla jest szeroko znana na całym świecie. Jej zdjęcia znajdują się w materiałach promocyjnych, czy na pocztówkach. Przez lata odbywały się tam ważne nabożeństwa – pogrzebowe admirała Nelsona, księcia Wellington, sir Winstona Churchilla i byłej premier Margaret Thatcher. Swój jubileusz panowania obchodziły tam królowa Wiktoria oraz królowa Elżbieta II, a związek małżeński zawarli książę Karol i Diana Spencer. Tam także odbywały się msze dziękczynne po podpisaniu traktatów pokojowych kończących zarówno I, jak i II Wojnę Światową. Według źródeł historycznych w miejscu, gdzie obecnie stoi St Paul’s Cathedral w przeszłości budowano inne kościoły. Jednym z nich była świątynia z 604 roku. Wtedy to Święty Augustyn wyświęcił Mellitusa na pierwszego biskupa anglosaskiego księstwa Wschodniej Saksonii, co zaowocowało tym, że król Saberht i jego wuj Aethelbert, władca Kentu ufundowali kościół zadedykowany Pawłowi Apostołowi. Jednak nie można ze stuprocentową pewnością stwierdzić, że ówczesna świątynie stała dokładnie w tym samym miejscu, co obecna. Po śmierci króla Saberhta jego syn wypędził biskupa Mellitusa z Londynu i nawrócił państwo na pogaństwo. Chrześcijaństwo na te tereny powróciło pod koniec VII wieku, jednak nieznane są dokładne losy kościoła wzniesionego w 604 roku. Historycy jednak twierdzą, że oryginalna budowla lub jej następczyni spłonęła w 962 roku. Rok później została odbudowana. Anglosaska kronika wspomina o kolejnym pożarze, który nawiedził miasto w 1087 roku. Zniszczonych zostało wiele budynków, w tym właśnie ten odbudowany kościół. Gdy nastały czasy normańskie, podjęto się kolejnej renowacji świątyni. Rozpoczęto prace, jednak i one zostały przerwane przez ogień, który wybuchł tam w 1136 roku. Kościół został ukończony dopiero w 1240 roku. W tym czasie zmienił się styl architektoniczny – z romańskiego na gotyk, co odzwierciedlała konstrukcja budowli. 16 lat po ukończeniu prac rozpoczęto rozbudowę. Ukończono ją w 1300 roku. W XVI wieku świątynia nie przypomniała dawnej budowli. Nie dbano o nią i przez to zaczęła niszczeć. Duży wpływ na to miał także rozłam religijny, który nastąpił za czasów króla Henryka VIII, gdyż ten stworzył wtedy nową wiarę – anglikanizm. W 1561 roku piorun uderzył w wieżę kościoła. Została ona zniszczona. Zarówno przez katolików, jak i anglikanów zostało to odebrane jako znak od Boga, który nie jest zadowolony z sytuacji religijnej w kraju. W 1666 roku miał miejsce wielki pożar Londynu, który nie oszczędził także katedry. Po tym jak została spalona, postanowiono o budowie zupełnie nowej świątyni. 30 lipca 1669 roku zadanie zaprojektowania nowej katedry powierzono oficjalnie architektowi sir Christopherowi Wrenowi. Po pożarze miał on już swój udział w odbudowie wielu innych stołecznych budynków. Ponad 50 kościołów jest jego projektu. Proces obmyślania ostatecznego wyglądu katedry zajął kilka lat. Kiedy powstał projekt, został zatwierdzony przez władze, a Wren otrzymał prawo wprowadzania do niego ewentualnych poprawek. Prace zostały sfinansowane dzięki podatkowi węglowemu. Ostateczny koszt budowy to 1 095 556 funtów (w przeliczeniu na dzisiejsze funty to 139 mln). 25 grudnia 1711 parlament ogłosił, że konstrukcja została ukończona, ale nie było to do końca prawdą, gdyż nadal trwały prace m.in. przy statuach na dachu. Uroczystość konsekracji miała miejsce 2 grudnia 1697 roku, 32 lata i 3 miesiące po tym, jak spłonęła średniowieczna świątynia. Pierwsza normalna msza odbyła się w pierwszą niedzielę po poświęceniu. Projekt Wrena reprezentuje powściągliwą wersję stylu barokowego. Widać w nim także średniowieczne wpływy. Podobnie jak inne kościoły pochodzące z tego okresu np. York Minster, katedra Świętego Pawła jest dość długa, w stosunku do swojej szerokości i ma mocno wystające nawy. Najbardziej okazałą, zewnętrzną częścią budowli jest kopuła. Jej wysokość to 108 metrów. Do lat 60. XX wieku dzięki temu kościół był najwyższym budynkiem miasta i choć już teraz nie jest, to nadal dominuje w krajobrazie londyńskiej dzielnicy City. Kopuła została zaprojektowana tak, by była bardziej wyrazistym punktem w odniesieniu do delikatnych, otaczających ją, wież innych kościołów, które także były dziełem Christophera Wrena. Projektując ją, architekt inspirował się rzymską bazyliką Świętego Piotra autorstwa Michała Anioła oraz paryskim kościołem Val-de-Grâce, który został stworzony przez François Mansarta. Wewnątrz świątyni, ławki znajdują się w każdej z trzech naw. Umiejscowiono tam także chór i organy. Do środka wchodzi się poprzez przedsionek. Z obu jego stron znajdują się kaplice – od północy kaplica Świętego Dunstana, a od południa kaplica Zakonu Świętego Michała i Świętego Jerzego. Główna nawa jest wysoka na 28 metrów. Na jej końcu umiejscowiono, odgrodzony od reszty kościoła, ołtarz. Boczne nawy są w kształcie kwadratu. Zarówno one, jak i miejsce dla chóru zostały bogato ozdobione mozaikami autorstwa sir Williama Blake’a Richmonda. W momencie ukończenia prac konstrukcyjnych, wnętrze zostało udekorowane za pomocą obrazów pędzla Thornhilla oraz rzeźb z kamienia i drewna. W południowym ołtarzu William Holman Hunt umieścił kopię swojego malowidła „Światło Świata”. Natomiast później, w północnym ustawiono wapienną rzeźbę Madonny z Dzieciątkiem dłuta Henry’ego Moore’a. Największym monumentem w świątynie jest posąg przestawiający I księcia Wellington - Arthura Wellesley’a. Stworzył go Alfred Stevens. W katedrze pochowano ponad 200 osób. Pierwszą z nich był jej twórca Christopher Wren. Spoczął tam w 1723 roku. W krypcie znajdującej się bezpośrednio pod kopułą umieszczono szczątki Lorda Nelsona. Południowo-zachodnia wieża budowli ma zegar, którego mechanizm w 1893 roku stworzył Smith of Derby. Tarcza zegara jest wielkości 5.8 m. W wieży umieszczono także cztery dzwony. Jeden z nich – Great Paul został stworzony w 1881 roku przez John Taylor & Co z Loughborough, w hrabstwie Leicestershire. Waży 16.5 tony i jest największym dzwonem na Wyspach Brytyjskich. Jego dźwięk można usłyszeć codziennie o godzinie 13. Kolejnym dzwonem znajdującym się w wieży jest Great Tom, który trafił tam po usunięciu go z St Stephen’s Chapel z Pałacu Westminsterskiego. Można go usłyszeć przy okazji śmierci członka rodziny królewskiej, biskupa Londynu bądź burmistrza stolicy. W 1881 roku zrobiono wyjątek, gdy umarł prezydent Stanów Zjednoczonych James Garfield. Dwa pozostałe dzwony używane są do oznaczenia kwadransa, jaki pozostał do wybicia pełnej godziny. Ceny biletów - St Paul’s Cathedral
Godziny otwarcia - St Paul’s Cathedral
Kontakt / dodatkowe informacjeAdres:St Paul’s Cathedral St Paul's Churchyard Londyn EC4M 8AD
Lokalizacja i dojazd - St Paul’s Cathedral{mosmap address='EC4M 8AD, uk'}Galeria zdjęć - St Paul’s CathedralMarta Jurkiewicz / Zdjęcia: Commons Wikimedia POLEMI.co.uk © Wszystkie prawa zastrzeżone. Całość jak i żadna część utworów na POLEMI.co.uk, nie może być rozpowszechniana w jakiejkolwiek formie i sposób bez zgody Redakcji POLEMI.
Dołącz do POLEMI na facebooku i BĄDŹ NA BIEŻĄCO! |
Wózki widłowe, maszyny budowlane Praca stała i dodatkowa. Szukasz pracy, podnieś swoje kwalifikacje... |