Emigracyjne historie, czyli jak Polacy odnajdują się w nowej rzeczywistości. Recenzja książki Marii Budacz

piątek, 14 marca 2025

Portal Informacyjny w UK, Wielkiej Brytanii | Polish Community Online in the United Kingdom

Ogłoszenia » Dodaj nowe | Pasaż POLEMI - oferty firm, sklepów i usług » Dodaj ofertę

POLEMI lajt

REKLAMA

r e k l a m a |

dodaj boks >>

Reklamuj się tutaj - sprawdź >

Odszkodowanie dla Polki za złamania doznane w wypadku

Polak uzyskuje ponad pół miliona funtów odszkodowania za wypadek na motorze

Emigracyjne historie, czyli jak Polacy odnajdują się w nowej rzeczywistości. Recenzja książki Marii Budacz

Utworzony: wtorek, 14 maja 2013 16:12

Emigracyjny kolaż ludzkich historii, czyli jak Polacy odnajdują się w nowej rzeczywistości. Recenzja książki Marii Budacz

Jak wielu innych emigrantów tak i ona sama na obczyźnie przeżyła życiowy „reset”.

r e k l a m a

Zobacz także:

Postanowiła o tym napisać książkę o tajemniczo brzmiącym tytule „Wot 4”. Jej autorka pochodząca z Limanowej - Maria Budacz, zebrała kilkadziesiąt historii znajomych, przyjaciół, a także ludzi przypadkowo spotkanych, które postanowiła opisać na 120 stronach niewielkiej książki. Jak mówi, ta publikacja to próba zatrzymania się w teraźniejszości, życia w teraźniejszości i zrozumienia tej niejednokrotnie brutalnej dla emigranta rzeczywistości. Sama jej doświadczyła i dalej doświadcza.

Życiowy „reset” to pozytywna strona emigracji. Możemy zaczynać wszystko od nowa, możemy zmieniać nasze nawyki, przyzwyczajenia, to, kim jesteśmy, nabieramy dystansu do naszej przeszłości, którą zostawiamy setki kilometrów za sobą. Czasami dopada nas nostalgia, wspomnienia, nie tylko te złe, ale i dobre, które wirują przed naszymi oczyma, na co dzień schowane w podświadomości. Budzą nas w środku nocy, dobijają się, domagają powrotu do władzy. A rankiem znów chowamy je w czeluściach podświadomości i ruszamy na podbój nowego dnia. Niestety przeszłość okazuje się naszym wrogiem, nie daje o sobie zapomnieć, niszcząc nas kawałek po kawałku - mówi autorka.

Napisana w formie reportażowej książka to emigracyjny kolaż. Spotkane w gąszczu codziennych spraw, troski, lęki i nadzieje zostały zatrzymane na papierze i spisane w długie brytyjskie deszczowe noce, kiedy tęsknota za tym, co znane najbardziej doskwiera. Może ją zagłuszyć tylko morze wódki wysokoprocentowej i obecność drugiego człowieka, który zatrzyma się w biegu i wysłucha historii z życia Polaków, którzy po 2004 roku znaleźli się w Wielkiej Brytanii. Słodko-gorzki opis życia na emigracji poddawany jest przez autorkę ocenie czasem z pointą, czasem z ironią.

Starych drzew się nie przesadza – żali mi się jedna pani. Robię wywiad z pięćdziesięciolatkami, którzy zdecydowali się na emigrację. Są zadowoleni, bo w Polsce nie mieliby za co żyć. Jaka firma przyjmie starucha? To tak jakby postrzelić się w kolano. Inwestujemy w młodych, wydajniejszych, którzy za niską płacę będą ambitnie wspinać się po drabinie kariery. Wśród starszych emigrantów zauważyć można ciekawą galerię charakterów. Bezrobotni dziennikarze, byłe księgowe, niedoszli pisarze, pielęgniarki, elektrycy, ślusarze, budowlańcy, złote rączki i tacy, co to całe życie tylko jeździli po świecie za chlebem i nigdy nie mieli szczęścia, żeby znaleźć pracę w kraju na stałe - opowida Budacz.

Emigrację zarobkową po 2004 roku przez wielu okrzyknięto emigracją ludzi bez przyszłości, którzy w pogoni za „mieć” stracili swoje „być”. Życie na walizkach, niepewność jutra, zazdrość, ale i śmiech, bo jutro „jakoś to będzie”, nomadowie współczesnej Europy, Polacy - emigranci.

Książka jest debiutem 32-letniej pisarki. Została wydana przez Wydawnictwo „Papierowy Motyl”. Jest już dostępna w księgarniach w Polsce i w UK.

r e k l a m a

Maria Budacz:
Autorka urodziła się w Limanowej. Studia ukończyła w Krakowie, na Uniwersytecie Pedagogicznym w 2004 roku (filologia rosyjska). Półroczne stypendium w Moskwie uzmysłowiło jej, że język i kulturę najlepiej poznawać w praktyce, dlatego po obronie dyplomu bez wahania zdecydowała się na roczny kurs językowy w Manchesterze. Tam mieszka od 8 lat. Pracuje dla lokalnego samorządu w dziale edukacji. Pomaga nowoprzybyłym dzieciom z Europy Wschodniej zaaklimatyzować się w nowym świecie. Pracuje także z dziećmi autystycznymi. Współpracuje z kilkoma portalami informacyjnymi opisującymi życie Polaków na emigracji. Brała udział również w projekcie niezależnej grupy filmowej „Avonhouse”, której owocem był wyświetlany na festiwalach w Wielkiej Brytanii ponadgodzinny film „Forum” o emigracji.

Janek Wiśnia
POLEMI.co.uk / Informacja prasowa

Linki sponsorowane

Dodaj reklamę >>

Dołącz do POLEMI na facebooku i BĄDŹ NA BIEŻĄCO!

Warto przeczytać...

Informacje